THEY SHOOT HORSES, DON'T THEY?

So you think you can dance?, Idool, Belgium’s got talent, … Een mens gaat ver om beroemd te worden. Maar wat als vooral je sociale status en armoedige familiale achtergrond je bijna dwingen om de hoofdprijs te winnen? Dan wordt de dansmarathon een hel.

Een  portret  van een dansmarathon waarbij koppels er alles aan doen om te winnen. Een verwijzing naar de grote depressie en armoede van het Amerika in de jaren dertig toen dansmarathons volop in waren.

Amerika, jaren '20 en '30. Overal heerst depressie en armoede. Om aan de ellende te ontsnappen worden in het ganse land dansmarathons georganiseerd. Uithoudingswedstrijden waarin het erop aankomt het langst te blijven dansen. Per uur, non stop 24 uur op 24, krijgen de deelnemers 15 minuten rust. Ze moeten dansen, dus in beweging blijven, maar ondertussen ook opdrachten uitvoeren om het publiek meer te vermaken dan alleen met hun vermoeiende aftakeling.
De Amerikaanse auteur Horace McCoy schreef een roman en een toneelstuk over het fenomeen. Sydney Pollack verfilmde het boek in 1969 onder de zelfde titel They Shoot Horses, Don't They?. Jane Fonda speelde één van de hoofdrollen.
Het stuk volgt de deelnemers die, wanhopig door armoede, alles doen om te winnen of aandacht te krijgen van de ceremoniemeester. Want die is op zoek naar talent voor de filmindustrie. Niemand had zich echter een voorstelling kunnen maken van de gruwelijke, uitputtende en zelfs dodelijke competitie en aftakeling die begint. En dat dan voor het vermaak van enkele verveelde toeschouwers. De dansers slikken al die vernederingen, want de eerste prijs is duizend dollar én ontdekt worden door de filmwereld.
Hedendaagse TV-programma's als So you think you can dance? zijn niet ver af...
Na “De Goede Mens van Sezuan” wordt dit de tweede grote coproductie van Theater de WAANzin, Hoger Streven, Teater Krakeel en TRAC.

Vanaf 13 juni 2013 in de Minardschouwburg.

In de pers - HNB, 13.06.2013

 

in beeld: